Tangi!

Lieve blogbezoekers

We zijn op het einde van ons avontuur gekomen….zo ook mijn laatste blogbericht.

Ik ben mijn eerste blogbericht gestart met deze zin “Nu de valiezen uitgepakt zijn, de koelkast goed gevuld, gesetteld in ons huis, zijn we helemaal klaar voor de start!”

Nu kan ik melden dat onze valiezen terug zijn ingepakt, de koelkast helemaal leeg is, zijn we klaar om naar huis te gaan.

Enerzijds ben ik ontzettend blij om terug naar huis te gaan om mijn familie en vrienden terug te zien. Om terug het “normale” leven op te pikken. Anderzijds zal ik Suriname missen. Deze 3 maanden zijn een deel van mijn leven geworden, een levenslange ervaring! Elke seconde heb ik genoten van dit land in al zijn geuren en kleuren. De palmbomen, de veel te snel rijdende bussen, de zandwegen, de kleine marktjes in de stad, de wonderschone natuur in het binnenland… het zijn stuk voor stuk prachtige herinneringen die ik nooit zal vergeten. (2.5. culturele kennis)

Ook de stage zal ik niet snel vergeten. Het was zeker een unieke ervaring. Ja het was een cultuurshock, maar dit wil niet zeggen dat ik deze ervaring negatief bekijk. Ik heb inderdaad moeten leren omgaan met negatieve gevoelens in zekere situaties. Maar ik heb hier anderzijds ook uit geleerd om hier gepast en professioneel mee om te gaan. Vaak is het ook gewoon de cultuur zelf die het zo voorschrijft. Ook de visie op onderwijs ligt hier anders dan in België, Suriname is eerder kennisgericht, terwijl wij meer procesgericht denken en handelen. (2.3. culturele veerkracht, 5.3. kennis hebben van de beroepsuitoefening in andere landen)

Het was echt fantastisch en tegelijk ook leerzaam om een stukje België in de Surinaamse kleuterklas binnen te brengen. Het begrip spelend leren, actieve werkvormen aanbrengen in de klas zorgde  voor extra verrijking voor zowel ik als de juffen. Niet alleen ik heb hier van genoten, ook de juffen en kinderen waren enthousiast. Alles bijeen zorgde dit uiteraard voor een positieve klassfeer en een goede samenwerking tussen beide partijen. (2.1. culturele zelfkennis)

Donderdag heb ik afscheid genomen van iedereen in de Houttuin 2 met een lekkere dankjewel-chocoladecake. Toch had ik een dubbel gevoel wanneer ik de kinderen gedag wou zeggen. Ik zal ze ontzettend missen. Ik had me geen beter publiek kunnen voorstellen. Voor de kinderen moet het zeker niet makkelijk geweest zijn om les te krijgen van een blanke juf met een ander accent (taalbarrière: lukte af en toe om local woordenschat te integreren in de lessen), daarbovenop een andere lesstijl. Doordat beide partijen zich flexibel en open konden opstellen is dit allemaal vlot verlopen. Ik kan zeker concluderen dat de kleuters hard hun best hebben gedaan en enthousiast waren bij de activiteiten. Af en toe was het niet gemakkelijk maar we hebben er ons doorheen geslagen. In deze 3 maanden heb ik echt een band opgebouwd met de kinderen, daarom was het afscheid toch moeilijk en vooral lastig. Met een brasa heb ik de voormiddag afgesloten. (2.2. culturele flexibiliteit, 1.2. een vreemde taal spreken)

Maar anderzijds ben ik ook opgelucht dat ik de stage tot een goed einde heb gebracht. Mede dankzei de juffen en de directie. Ook hen moest ik met spijt in het hart vaarwel zeggen. Zij hebben er tenslotte voor gezorgd dat ik me meteen thuis voelde op de school. De eerste stagedag, wanneer ik met een bang hartje toekwam hebben ze mijn heel hartelijk ontvangen met open armen. Daarom ben ik alle leerkrachten ontzettend dankbaar voor de goede begeleiding, de toffe werksfeer, de flexibiliteit en het opvolgen en open staan voor mijn project en activiteiten in de klas. Ondanks dat ze al enkele stagairs hebben gehad vermoed ik dat het niet zo eenvoudig is om een andere manier van lesgeven te volgen en te beoordelen. Petje af! (4.2. samenwerken en netwerken, 4.3. zelfvertrouwen hebben, 2.6. culturele relationele competentie)

Als afsluiter van de stageweek heb ik als bedanking van de school nog een leuk aandenken gehad zodat ik met een gelukzalig gevoel kan terugdenken aan mijn tijd in de Houttuin 2. Elke zomer opnieuw zal ik daarom na het zwemmen mijn Surinaamse handdoek bij mij nemen en vol trots eens terugdenken aan mijn tijd op de school. Daarom oprecht TANGI aan iedereen van de Houttuin 2 voor de zalige tijd! Het was echt SUPER!!!! Het heeft niet enkel helpen meebouwen aan mijn interculturele competenties maar ook aan mijn zelfvertrouwen en mijn interculturele visie, ook het open staan voor nieuwe dingen werd hier enorm op de proef gesteld! Wat wel positief is want zo leer je de wereld kennen en genieten van dingen waar je eerst liever van weg bleef. (2.1. culturele zelfkennis, 4.3. zelfvertrouwen hebben, 4.7. een duidelijk toekomstbeeld hebben)

Buiten mijn stage heb ik ook genoten van Suriname zelf. De mensen in de buurt, de stad, de natuur… het was een hele ervaring om mij volledig te laten opnemen door de cultuur. Ik kan toch wel besluiten dat ik mij goed kon integreren in de bevolking. Het nemen van bussen, gaan shoppen in de stad, naar de chinees lopen… ik leerde om mijzelf te verplaatsen in de lokale bevolking. Meedoen met de locals was een ervaring op zich. Hierdoor heb ik tevens kennis kunnen maken met de taal het “Sranan”, ik heb veel nieuwe woorden bijgeleerd en zelf kunnen toepassen in dagdagelijkse situaties zoals op school, de winkel, in taxi’s… Ik heb zelf een woordenboekje aangelegd zodat ik zeker het Sranan nooit vergeet en misschien eens in België kan gebruiken, ik kan niet wachten op de vragende gezichten 😉 (3.1. zich internationaal oriënteren, 1.3. gesproken tekst in een vreemde taal kunnen begrijpen)

 Ook mijn zelfstandigheid is hier gegroeid. Zelf zorgen voor eten, wassen, strijken, inkopen doen… het doet je toch wel stilstaan bij het feit dat het niet zo eenvoudig is om alles klaar te spelen.

Als ik de kans had om nog eens terug te komen zou ik dit zeker doen. Suriname is echt een prachtig land dat veel te bieden heeft. En ik vermoed dat ik zeker nog niet alles heb gezien…Misschien voor de volgende keer? (4.1. zelfstandig kunnen functioneren)

Ik ben door het ICOS traject veel gegroeid in heel wat competenties, anderzijds ben ik ook vaak in confrontatie gekomen met mezelf. Dit stelde mij in staat om op mezelf te reflecteren en oplossingsgericht te denken. In Suriname heb ik persoonlijk meer kunnen reflecteren op mezelf dan ooit in België, je werkt hier dan ook aan helemaal andere competenties dan in een Belgische stage… (4.5. andere perspectieven onderzoeken)

Tot slot kan ik zeggen dat de reis het helemaal waard was! Ik heb veel gezien en geleerd! Ik zal dingen meenemen naar België voor mezelf en mijn pilootschool, en hopelijk heb ik ook dingen kunnen achterlaten… 

Bedankt aan iedereen die mij hierin gesteund heeft! VIVES voor de goede begeleiding en organisatie, en vooral mijn ouders voor de vele financiële en morele steun in mijn traject! Zonder hen had ik dit nooit kunnen waarmaken! Danku mama en papa! Ook dankjewel aan iedereen die mij volgde op zowel mijn blog als Facebook en Instagram. Ik wil ook een oprechte dankjewel zeggen aan mijn fantastische huisgenoten! Zonder hen was het maar een saai boeltje in ons huis. Bedankt voor de zalige en hilarische sfeer. We zullen Jules de huissalamander erg missen.

TANGI voor al deze memorabele momenten, ik zal ze nooit vergeten!

Na al deze dankjewels was dit mijn laatste blogbericht, en voor de laatste keer…

Odi

Zoë


(Normaal gezien ging ik vrijdag, zoals eerder vermeld in mijn vorig blogbericht, een dagje mee participeren in een kindertehuis. Dit is wegens een samenloop van omstandigheden helaas niet kunnen doorgaan...dit zal misschien voor binnen een paar jaar zijn wanneer ik terug kom ;) )

Wi wini de Voltzberg!

Dag iedereen!

Bij deze is de paasvakantie ook voorbij gevlogen. Morgen, 2 mei, starten we terug aan een nieuwe stageweek. Ik loop nog tot en met donderdag 4 mei stage in de Houttuin en vrijdag zal ik als afsluiter van de week nog een dagje vrijwilligerswerk gaan doen in het kindertehuis (weeshuis) bij ons in de buurt (huis van Elim). Ik ben alvast benieuwd!  I will keep you up!

Naast het werken voor stage, project en bachelorproef hebben we uiteraard ook veel kunnen genieten van onze vakantie. We zijn er meteen ingevlogen de eerste dagen van onze vakantie met Brownsberg.

Brownsberg Natuurpark is een natuurreservaat dat gelegen is in het distruct Brokopondo van Suriname. Het gebied ligt, op een heuvel met een 400 meter hoge top en is rijk aan flora en fauna. Net als grote delen van Suriname is ook dit gebied bedenkt met het tropisch regenwoud dat deel uitmaakt van het Amazoneregenwoud, het grootste regenwoud op aarde. Heel wat medicinale planten en (kriebel)dieren zijn er te vinden. (2.5. culturele kennis)

Brownsberg is een prachtig gebied dat zeker de moeite waard is om een bezoekje te brengen. De weg alleen al was een een avontuur op zich! Na een hobbelige toch door de jungle kwamen we aan bij onze verblijfplaats. Een basic huis, een beetje te vergelijken met een jeugdherberg. Diezelfde dag hebben we nog onze stapschoenen aangetrokken en de jungle ingegaan. De dichtbegroeide vegetatie en de vele geluiden om je heen deden je toch even stilstaan bij het idee dat er zoveel om je heen kan kruipen, vliegen en slingeren zonder dat je het beseft... Dat idee gaf me toch wel de kriebels. Niet tegenstaande dat ik er van genoot. Het was een adembenemende wandeling. Onderweg zijn we ook een aantal watervallen tegengekomen, onder andere de Ireneval en de Leoval. Na een vermoeiende wandeling bergop deden de verfrissende watervallen meer dan deugd. Even afkoelen onder een waterval is toch eens iets anders dan een koude douche. Het was een zalig gevoel! Wij hebben uiteraard niet enkel kunnen genieten van de mooie flora, maar ook van de fauna... een slang, gifkikkers en hemelblauwe vlinders hebben ons tijdens de toch vergezelt. Ook 's nachts lieten de dieren van zich horen... ik heb namelijk kunnen meegenieten van een brulapen orkest. Wat een lawaaimakers!

De dag nadien zijn we als afsluiter met de volledige groep naar de top van Brownsberg gegaan. Daar mochten we genieten van het prachtige uitzcht over het wous en het stuwmeer, waar Brownsberg uit ontstaan is. Met een lekkere maaltijd hebben we onze tweedaagse trip aggesloten. Tijd om terug huiswaarts te keren naar richting Paramaribo. Brownsberg was zeker een geslaagde eerste trip van onze vakantie!

Thuis hebben we niet veel tijd gehad om uit te rusten van Brownsberg, niet veel later zijn we namelijk vertrokken naar Galibi. Galibi is een dorp gelegen in het district "Marowijne". Het dorp is geïsoleerd gebouwd op een zanddrits (zandbank) die ongeveer 5km lang en 800 meter breed is. Het dorp is omgeven door de oceaan, de Marowijnerivier en de 'swamps' (moerassen met mangrovewoud).

Om Galibi te breiken moet men langs de enige weg die tussen Paramaribo en Albina ligt de bus nemen voor een rit van ongeveer drie tot vier uren (afhankelijk van het seizoen). Daarna neemt men de boot voor een tocht van ongeveer 1 tot 1,5 uren, afhankelijk van het tij.

Na een lange tocht van enkele uren kwamen we aan op het eiland. Mijn eerste indruk was "WAW"! Wit zand, de zee met boten, overal palmbomen die zachtjes in de wind waaiden, we waren precies gestrand op een onbewoond eiland zoals je wel al eens gezien hebt in de films. Verderop stonden enkele hutjes van mensen en ons verblijf. Wanneer alles uitgepakt was en we gesetteld waren in onze kamer hebben we samen onder een strooien dak van een welverdiende maatijd genoten.

Vervolgens hebben we zelfstandig het eiland kunnen verkennen. Een van de vele wonderen van Galbi zijn toch wel de reuzeschildpadden. Dit was zowaar de grootste reden waarom we deze uitstap hebben gepland! De schildpadden zijn pas 's avonds te zien en zijn zo groot als een volwassen persoon. Wij hadden tijdens de eilandverkenning al enkele info en reconstructies opgevangen van de schildpadden, maar konden moeilijk geloven dat er effectief zulte grote schildpadden rondzwemmen in de oceaan. (4.1.zelfstandig functioneren)

’s Avond zijn we uiteindelijke vertrokken met een klein bootje richting een nabijgelegen eiland. Daar wachtte ons de teleurstelling dat er helaas geen schildpadden aanwezig waren, daarom zijn we met de boot een stukje verder gegaan, en ja hoor daar konden we majestueuze dieren aanschouwen. De schildpadden waren echt een unieke ervaring om mee te maken. Wij hadden net het geluk dat we de dieren konden bekijken wanneer ze eieren aan het leggen waren in het zand. De dieren waren zoals we eerder had gelezen inderdaad net zo groot als aan volwassen persoon! Echt bizar om zulke grote dieren in het zand te zien liggen! Maar tegelijk iets waar je, je ogen van uitkijkt! Het enige nadeel was dat we geen foto’s mochten nemen met flits, dit omdat het de schildpadden zou afschrikken. De begeleiders hebben daarom met een rode lamp geschenen, op deze manier konden we toch de schildpadden fotograferen (rode lampen werden wel toegelaten). (4.4. zich flexibel opstellen)

Later zagen we nog een babyschildpadje die zijn weg naar de oceaan aan het zoeken was. Wij hebben het diertje hierbij een handje geholpen… en hop weg was hij in de grote oceaan.

Helemaal uitgeput van de dag hebben we genoten van een goede nachtrust onder ons muskietennet!

De dag nadien hebben we ons bezoek aan Galibi afgesloten met een dorpswandeling en namen we de boot terug naar het vaste land!

Het uitstapje naar de zeeschildpadden is zeker en vast een ervaring om nooit meer te vergeten!

Toen we dachten dat we het mooiste al gezien hadden, zaten we er toch goed naast! Niet veel dagen later vertrokken we op onze laatste meerdaagse richting Raleighvallen.

Dit gebied behoord tot het oudste gebied van de wereld namelijk het Guyana schild en is ruim 2000 miljoen jaar oud. De verblijfplaatsen van Stinasy bevinden zich op Foegoe eiland. Dit eiland is bekend om zijn vele vogelsoorten onder andere de zeer zeldzame rotshaan. De nabijgelegen Voltzberg is infeite een grote graniet bult die een eilandberg wordt genoemd. De plek is te bereiken per bus/boot of per vliegtuig. De tocht met de bus en boot is ongeveer 6 uur. Met het vliegtuig ongeveer een uur.
Wij hebben er voor gekozen om per bus en boot te gaan. De tocht duurde ongeveer 6 uren in totaal. Het was een lange en vermoeiende tocht, maar zeker te moeite waard!!

Als ik achteraf terugblik kan ik vaststellen dat Raleighvallen en Voltzberg de uniekste maar vermoeiendste uitstap was die we gedaan hebben over heel ons verblijf in Suriname.

Wij hebben drie dagen verbleven op het eiland en vandaaruit gingen we de eerste dag met de boot een stukje verder dan onze verblijfplaats aan wal. Van daar hebben we ongeveer een uurtje tot een anderhalf uur gestapt richting de moedervallen. Daar konden we genieten van het water (dat we niet helemaal vertrouwden met de vele vissoorten die eens kwamen knagen aan je voeten), maar ook van de moedervallen. Een geslaagde start van onze trip.

De kamers waar we verbleven waren eveneens heel mooi! Een volledige open ruimte waar je ’s nachts in slaap kan vallen bij de sterren en ’s ochtends wakker kan komen met een zonsopgang. Je kan bijna niet omschrijven hoe zalig het gevoel is om ’s ochtends wakker te komen…het is gewoon een beeld recht vanuit de sprookjes!

Opgestaan met de zon op mijn gezicht en een lekker ontbijt zijn we klaar voor het echte werk! Of toch niet…? We gingen namelijk de Voltzberg beklimmen. We hadden reeds een kleine glimp van de berg opgevangen wanneer we in de boot zaten de dag voordien. Toen konden we bijna ons ogen niet geloven. De berg was enorm, en leek zo ver weg. We hadden geen idee hoe we erop zouden geraken, hoe we er überhaupt naar toe zouden geraken was ons al een vraag. Toch hebben we al onze moed bijeen geraakt en de tocht gestart. (4.3. zelfvertrouwen hebben)

Bergschoenen, veel water en eten waren meer dan nodig om op krachten te blijven tijdens te tocht. De wandeling door de jungle zelf duurde ongeveer 3 tot 4 uren naar de voet van de berg.  We liepen door een aantal kreken, over boomstammen, langs lianen… ik heb al een aantal bergen beklommen wanneer ik op reis ga naar Oostenrijk, maar de Voltzberg… ik denk dat ik nog nooit zoveel zweet heb verloren in mijn hele leven! Het zweet droop van iedereen zijn gezicht. De flessen water liepen daarom makkelijk naar binnen bij iedereen. Na enkele uren stappen kwamen we bij de voet van de berg. Daar stond ons een helse klus te wachten. Een half uur recht omhoog moesten we! Klimmen langs rotsen, langs mos, aan lianen vasthouden, koorden moesten we gebruiken om omhoog te geraken… Iedereen zuchtte en pufte om boven te geraken. Gelukkig bleven we elkaar steunen en aanmoedigen om verder te gaan. Na enkele passen moesten we dan ook zitten om uit te blazen, en dan terug verder te berg op stijl naar de top. En ja hoor, het onmogelijke werd mogelijk. Na veel gehijg en geblaas stonden we aan de top van Voltzberg. Bijna niet te geloven dat we daar stonden. Tot vandaag de dag weet ik nog altijd niet hoe we daar nu echt zijn opgeraakt! Maar al het gezweet en gepuf was het meer dan waard! Het uitzicht was fenomenaal! Gewoon prachtig, ik gebruik nu deze woorden, maar zelfs deze woorden kunnen bijna niet omschrijven hoe mooi het uitzicht en vooral de overwinning was. Wij hadden de Voltzberg beklommen! Dat was het enigste dat ik dacht wanneer ik neerkeek op de dichtbegroeide jungle onder mij. (4.2. samenwerken en netwerken, 2.1. culturele zelfkennis)

Na een poosje begon het lichtjes te druppen, tijd om terug te dalen! Met een regenvlaag in onze nek gleden we letterlijk de berg af. Elke stap moest je afwegen als het wel slim was om je voeten daar te zetten. Via lianen, touwen en takken ben ik beetje bij beetje afgedaald. Door elkaar te helpen en instructies te geven zijn we allemaal zonder kleerschuren (de meesten dan toch) beneden geraakt. Nu moesten ne nog de 3 uren door de jungle terug naar de boot! We waren maar al te blij wanneer we terug water zagen waar de boot op ons lag te wachten. (4.2. samenwerken en netwerken, 4.4. zich flexibel opstellen, 4.5. andere perspectieven onderzoeken, 4.8. zich handhaven in stressvolle situaties)

Terug bij onze verblijfplaats aangekomen stonden ze ons hartelijk op te wachten met sap en een lekkere barbecue. Na een verfrissende douche konden we met volle teugen genieten van het lekker eten en terugblikken op een grote overwinning.

Na een welverdiende nachtrust zijn we teruggekeerd richting stad.

Raleighvallen en Voltzberg was een onvergetelijk avontuur waar ik later met veel trots op zal terug kijken!

Met de Voltzberg mochten we onze uitstapjes afsluiten.

Over afsluiten gesproken… niet enkel de uitstapjes zijn op zijn einde gelopen, ook ons Surinaamse avontuur sluiten we bijna af. Nog een weekje en dan vliegen we terug richting het koude België!

In de loop van volgende week zal ik mijn allerlaatste blogbericht posten over mijn laatste stageweek en mijn kindertehuis bezoek!

Tot dan!

Odi

Zoë

Ik ben een speelbeest...en jij?!

Wij gaan knippen, wij gaan scheuren

We gaan mooie plaatjes kleuren

Even in de poppenhoek

Of wat lezen in een boek

We gaan lekker samen spelen

Zullen ons dus niet vervelen

Want het is ontzettend fijn

Om nog zo klein te zijn!

Met dit versje wil ik mijn nieuw blogbericht openen… zoals beschreven in mijn vorig blogbericht heb ik reeds een project uitgewerkt omtrent spelend leren/actieve klas.

Aan de hand van dit vers wil ik duidelijke maken hoe belangrijk spel is bij kinderen, vooral bij jonge kinderen (kleuters)!

Spel is meer dan gewoon wat spelen met poppen, het is ook leren! Kinderen leren door te spelen. Elke handeling, elk inzicht dat verworven wordt is een stap vooruit in de ontwikkeling van het kind. Het zorgt ervoor dat kinderen de wereld rondom hen leren kennen en er op een positieve manier mee kunnen omgaan.

Daarom wordt er gepleit om in elke kleuterklas het begrip spelend leren toe te passen.  Wij proberen in België om alle lessen/activiteit in spelvorm te gieten, niet alleen omdat kleuters het leuker vinden, ook omdat de intrensieke motivatie wordt geprikkeld. Wanneer dit gebeurt creëer je betrokkenheid bij de kinderen met als gevolg dat het speel-leerproces groter wordt. Daarbij moet er genoeg ruimte voorzien worden zodat de kinderen zelf hun eigen kennis kunnen verwerven en/of vergroten, dit gebeurt door middel van vrij spel. Wat bij ons vanzelfsprekend is, is dit minder vanzelfsprekend binnen het Surinaams onderwijs. (2.1. culturele zelfkennis)

In het Surinaamskleuteronderwijs is alles productgericht (er wordt gestreefd naar een bepaalde norm, het eindresultaat is belangrijker), terwijl er bij ons gestreefd wordt naar procesgerichtheid (het pad ernaar toe is belangrijker dan het gene wat ze gemaakt hebben). Alle lessen verlopen in Suriname vrij schools en eentonig. Wat ik hiermee wil zeggen is dat de lessen steeds op dezelfde manier aangebracht worden. Hiermee creëren is enerzijds wel structuur voor de kinderen, maar anderzijds laten ze op deze manier ook het speelse element achterwege wat ik best wel jammer vind.

Daarom heb ik mijn project de naam “Ik ben een speelbeest” gegeven. Aan de hand hiervan probeer ik het aspect spelend leren meer te integreren binnen het klasgebeuren. Daarbij heb ik de kleuters actiever aan het werk kunnen zetten, waardoor de kinderen meer konden bewegen tijdens de lessen. (5.3. kennis hebben van de beroepsuitoefening in andere landen, 4.1. zelfstandig functioneren, 2.9. culturele veerkracht)

Tijdens mijn project week heb ik elke dag enkele tussendoortjes gepland en een actieve werkvorm aangebracht.

Na afloop van mijn project heb ik hier zeker een goede ervaring aan over gehouden. De kinderen waren enthousiast over de tussendoortjes, deden graag mee en keken er ook naar uit om eens buiten te spelen. Vooral de bewegingsdansjes spraken erg aan.

Bij enkele tussendoortjes heb ik de spelen meermaals moeten uitleggen, of de instructies paar keer herhaald, dit omdat de spelen ook vreemd waren voor hen en voor de leerkracht. Doorheen de week heb ik mij niet enkel gefocust op activerende tussendoortjes maar ook op rustgevend, coöperatief en relaxatie. Bij relaxatie heb ik onder andere kleuteryoga gedaan met groep 1. (4.4. zich flexibel opstellen)

Ook de werkvormen zijn vlot verlopen. De eerste dag van mijn projectweek ben ik begonnen met de werkvorm “binnen kring- buiten kring”. Bij deze werkvorm zitten de kinderen in twee kringen. Een binnen en buiten kring. De kleuters praten over een bepaald onderwerp met degene die voor hem zit. Na een tijdje wordt het stop-signaal gegeven en schuift de binnen kring een plaatsje op. Deze werkvorm stimuleert de sociale vaardigheid en taalontwikkeling.

Globaal verliep het vlot, maar je zag duidelijk aan de kleuters dat ze het niet gewoon waren om over het weekend te vertellen met elkaar. In een normale klassituatie in Suriname mogen ze dit enkel tegen de klasjuf zeggen en niet tegen elkaar, want praten met elkaar tijdens de les is uit den boze. Daarom heb ik de eerste ronde heel wat kinderen aangemoedigd om vragen te stellen aan elkaar en in dialoog te gaan. De taalzwakke kinderen heb ik individueel proberen begeleiden en de conversatie zelf op gang gebracht door enkele eenvoudige vragen te stellen die het kind wel uitdaagde om er verder op in te gaan. (2.2. culturele flexibiliteit, 4.1. zelfstandig functioneren)

Andere kinderen gingen zelf met de persoon naast hem in gesprek. Normaal is het de bedoeling om enkel met de persoon voor jou te praten, maar ik heb de kinderen laten verder praten omdat het tenslotte gaat om ‘met elkaar in gesprek gaan' over een bepaald onderwerp.

Dit was voor beide partijen (kleuters – leerkracht) een nieuwe manier van lesgeven. Maar in tegenstelling tot dit, heb ik ook met bekende werkvormen gewerkt zoals flitsen. Dit was duidelijke merkbaar bij de kinderen dat ze deze werkvorm eerder hadden gedaan. Hiervoor had ik zelf klank -en getal- flitskaarten gemaakt dat later in de speel-o-koffer wordt gedaan. (4.6. creativiteit tonen)

Buiten deze werkvormen heb ik onder andere ook: verrassingspak gedaan, denken – delen – uitwisselen, rotonde,…

Al deze werkvormen en tussendoortjes zullen in twee handleidingen worden gegoten zoals eerder beschreven in mijn vorig blogbericht, en gaan in een speel – o – koffer terecht komen. Deze koffer wordt na de paasvakantie afgegeven aan de kleuterklassen zodat het didactisch materiaal eventueel verder kan benut worden. Naast deze handleidingen komen er ook enkele concrete materialen in zoals: een bal, de flitskaarten, een radio, CD’s met bewegingsliedjes en relaxatiemuziek, spelmateriaal voor de tussendoortjes, kleine ballenbadballen,… zo is het voor de leerkrachten evidenter om er verder mee aan de slag te gaan wanneer ik terug in België ben. (4.2. samenwerken en netwerken)

Ik vond het alvast een heel leuke en vooral leerrijke projectweek. Ik hoop dat de kleuters veel plezier hebben beleefd en dat de leerkrachten er uiteraard ook van genoten hebben.

Ik denk dat zowel ik, als de leerkrachten hebben bijgeleerd uit deze projectweek. Want we zijn hier tenslotte om te leren van elkaar!

Nu kan ik genieten van een welverdiende paasvakantie zodat ik mijn batterijen opnieuw kan opladen voor de laatste 3 stagedagen na de vakantie…!

Het einde begint stilaan te naderen… dus een reden te meer om er volop van te genieten!

Tot later!

Odi

Zoë

In the jungle, the mighty jungle...

Dag lieve blogbezoekers

Helaas zijn we ondertussen al over de helft van ons Surinaams avontuur. Wat vliegt de tijd als je druk in de weer bent!

Ook de stage zit er bijna op. Vanaf maandag gaat de laatste week in. Nog even alles op alles zetten en daarna genieten van een welverdiende paasvakantie.

Ondanks dat het toch een werkvakantie zal worden voor ons zal er uiteraard nog ruimte en tijd vrijgemaakt worden voor uittappen. Zo staat Brownsberg, Voltsberg (wat een stevige klim zal worden), Rallyvallen, Whitebeach, onder andere op ons programma. We kijkenalvast uit naar de adembenemende uitzichten over de Surinaamse jungle en de vele (kriebel)dieren die ons pad zullen kruisen…

De voorbije weken op stage zijn vlot verlopen, ik kan me steeds meer inleven in de cultuur, de klas, de kleuters,… Ik geniet enorm van mijn tijd in de klas samen met de kinderen. Het geeft mij een enorme voldoening wanneer ik iets kan aanbrengen waar de kleuters enthousiast over zijn. Muziek, dans, beweging zijn dan ook de meest geëerde activiteiten voor de kinderen. (2.5. culturele kennis)

Dit is me al meerdere keren opgevallen, vooral toen ik muzikaal poppenspel gaf. De kinderen hadden mee inbreng in het verhaal en mochten tot slot meedansen op een feestnummer. Ik werd er spontaan vrolijk van wanneer ik alle kinderen om ter hoogst in de lucht zag springen op het lied, dit is wat je noemt “instant happienes”. Daarom zal ik met deze indicators verder gaan tijdens mijn projectweek. (4.7. een duidelijk toekomstbeeld hebben)

Volgende week start ik mijn project omtrent “actieve klasse – positief klasklimaat”. Momenteel ben ik druk in de weer met het creëren van een Spel-O-Boek. Een klein woordje uitleg voor de nieuwsgierigen onder ons… Het Spel-O-Boek bevat een tal van tussendoortjes en andere kleine spelen om onder andere lege momenten op te vullen, of wanneer de aandacht verzwakt van de kinderen, e.d.

Het boek is tevens onderverdeeld in 5 categorieën: activerende spelen, rustgevend, coöperatief (samenspel), relaxatie (gericht op het lichaamelijk bewust zijn) en bewegingsliedjes & versjes. Hierbij zullen ook CD’s zitten met de bewegingsliedjes en kleuteryoga muziek. (4.6. creativiteit tonen)

Hoe ben ik nu tot dit project gekomen? In de eerste plaats door de verschillende noden van de school te bekijken, perspectieven te onderzoeken en na te gaan welke interventies ik kan stellen. In de tweede plaats heb ik uitvoerig geobserveerd… tijdens mijn observatiedagen, maar ook tijdens het geven van lessen viel het mij vaker op dat de kinderen vaak rumoerig waren, moeilijkheden hadden om stil te zitten, elkaar vervelen,… dit viel mij vooral op na de pauze. Met als gevolg dat het niet enkel lastig was voor de kinderen maar zeker ook voor de leerkracht om les te geven, met als resultaat “een drukke klasgroep”. Wat eigenlijk niet meer dan normaal is. De les start vanaf 8u. Vanaf dan moeten de kinderen blijven stilzitten op hun stoelen. Vaak staat er geen vrijspel of arbeid naar keuze op het programma, dit zijn de enigste momenten waarop de kinderen eens kunnen bewegen. Speeltijd hebben ze niet… ik denk dat we de oorzaak van het “storende” gedrag zeker niet te ver moeten zoeken. Wij als studenten moeten soms 2uur op onze stoel zitten luisteren naar een docent, ik moet toegeven dat ik het niet kan zonder eens een babbeltje te slaan met mijn buur of mij toch eens omdraai naar degene achter mij. Als wij het als student als niet kunnen, hoe kunnen we het dan verwachten van kleuters? (2.3. culturele veerkracht, 4.2. samenwerken en netwerken, 4.5. andere perspectieven onderzoeken)

Met deze noden in het achterhoofd en in samenspraak met de mentoren ben ik dus begonnen aan het Spel-O-Boek, samen met een handleiding over actieve werkvormen. Volgende week zal ik elke dag één actieve werkvorm aanbrengen in de klas samen met een bewegingstussendoortje na de pauze.

Ik ben alvast benieuwd naar het resultaat en de reacties van de kinderen… Meer hierover kan je in mijn volgende blogbericht terugvinden.

Alhoewel ik heel blij ben met de vlotte samenwerking tussen mij en de mentoren, de enthousiaste kleuters, de bevestigende woorden van het schoolhoofd, blijf ik toch nog altijd verstelt staan van bepaalde handelingen/gedragingen van leerkrachten tegenover bepaalde kinderen… We zijn ondertussen al 2 maand verder, toch zijn er nog altijd enkele bedenkingen.

In mijn klas zit er een kleuter met een mentale achterstand. Even een korte beginsituatie geschetst..

·       -  J. kan vrij vlot communiceren met kinderen en leerkracht,

·        - opdrachten zijn vaak moeilijk om te starten,

·        - heeft vaak individuele begeleiding nodig,

·        - concentratieproblemen, tijdens opdrachten kan hij overprikkeld raken waardoor zijn opdracht vergeten wordt,

·        - fijne motoriek is minimaal ontwikkeld

Tijdens activiteiten, zelfstandige werken probeer ik hem individuele begeleiding te bieden omdat hij daar toch wel nood aan heeft. De leerkracht biedt in zekere zin ook deze individuele begeleiding, maar meer in de zin van “ik zal het wel doen”. Ze pakt dan zijn hand vast en kleurt zo de tekening in. De lessen moeten vooruit dus ook de kinderen. “Hij is toch zwak en zal toch weg gaan hier” is het statement dat de juf gebruikt. Vaak uit ze dit dan in de negatieve zin door te roepen, of apart te zetten aan een tafel. Wat ik toch wel jammer vind, want volgens wat ik al gezien heb kan er zeker nog heel wat uit hem komen, meer dan je denkt. Natuurlijk is het dan ook belangrijk om er de tijd in te stoppen. Enerzijds denken we nu “waarom helpt ze niet, werkt ze er niet aan?”, het zou natuurlijk een stukje helpen door enkele interventies in klas te doen, maar daar is de nodige kennis ook voor nodig. In de Belgische opleiding krijgen wij hier achtergrondinformatie, tips en tricks om dit te doen slagen. In de Surinaamse opleiding wordt hier niet van gesproken. Wat ook het verschil maakt is een extra begeleider. Zonder extra begeleider op school is het ook moeilijk om de nodige zorgen te voorzien, te klas juf moet uiteraard ook door met de andere kinderen. (2.3. culturele veerkracht, 2.4. culturele onafhankelijkheid, 3.2. een eigen mening vormen over maatschappelijke of internationale onderwerpen, 4.1. zelfstandig functioneren)

Daarom heb ik eens navraag gedaan naar buitengewoononderwijs in Suriname. Dat is er dus wel degelijk, maar zeker niet zo grootschalig als bij ons. De school is vaak heel ver van de reguliere dorpsschool. En je kind naar het buitengewoononderwijs sturen is voor de mensen hier “een schande”, het is tabou. Daarom proberen de ouders hun kinderen zo lang mogelijk te laten meedraaien op de dorpsscholen omwille van de afstand, tabou, het geld,… (5.3. kennis hebben van de beroepsuitoefening in andere landen)

Daarom probeer ik zo veel mogelijk J. te begeleiden door de opdracht extra uit te leggen (instructie in stappenplan), bepaalde technieken zoals prikken in te oefenen, …dit kan extra ondersteuning bieden bij zowel het kind als de klas juf. (4.1. zelfstandig functioneren, 2.2. culturele flexibiliteit)

Buiten onze stage in de stad hebben we 2 dagen de benen genomen naar het binnenland! Zeker een spannende belevenis wanneer je voor de eerste keer naar het binnenland vertrekt.

De busrit duurde enkele uren maar dat was voor mij geen probleem, ik genoot van de mooie natuur, de dichte begroeiing waar we langs reden, toch met een kleine hoop een aapje te spotten, maar tevergeefs, ze lieten zich niet zien… Aangekomen in het laatste dorpje in de “stad” Atjoni.

Een stukje verder was de verzamelplaats van de boten. Velen van de bootjes werden al snel bezet door middelbare scholieren die via dit transportmiddel elke dag op en af naar school en huis gaan.

Ook wij namen een bootje… na veel geschommel, getrek, gesleur met de rugzakken en vriesboxen met eten voerden we richting het dorpje “Jaw-Jaw.” De weg ernaar toe was een ervaring op zich, de natuur was overweldigend, de begroeiingen langs het water, de kleine dorpjes die we tegenkwamen, dorpelingen die aan het vissen waren of zich wasten in de rivier…

Ik dacht meteen aan soortgelijke beelden van National Geografic. Maar dit was stukken beter, want we zaten er middenin. Je had bijna geen tijd om foto’s te nemen, je werd gewoon ingepakt van de beelden die je onderweg zag…

Onze boot stopte bij een stijger. De eerste beelden van het dorp waren bijna niet te beschrijven. De vrouwen waren groenten aan het wassen in de rivier, terwijl een meisje van amper 12 jaar een vis aan het open snijden was, kleine kinderen waren zich aan het wassen in het water, en dat allemaal wanneer wij de stijger opliepen.

Onze begeleider Raggi leidde ons meteen naar onze slaapplaats. Een houten hutje, met enkele bedden met een muskietennet. Er was geen water, amper elektriciteit (enkele ’s avond een paar uur), en een gemeenschappelijke eetplaats onder een strooien dak. Dit was gewoon fantastisch! Twee dagen weg van de wereld, geen wifi, geen facebook, twitter, instagram,… Out of nowhere! (2.3. culturele flexibiliteit)

Later op de avond hebben we nog even gezwommen in de Suriname rivier, even verfrissen na een lange busrit en boottocht deed meer dan deugd!

’s Avonds konden we met zijn allen genieten van het typische eten (rijst, kip en kool). Al is het niet het eten dat we gewoon zijn, het heeft ons meer dan gesmaakt.

Na een verrassend goede nachtrust zijn we al vroeg vertrokken naar het dorpsschooltje in Jaw-Jaw. De hele voormiddag mochten we observeren in zowel kleuter als leerschool.

We werden meteen hartelijk ontvangen door het schoolhoofd en voorgesteld aan de juffen. Veel tijd om meteen te observeren was er niet. We mochten namelijk meteen een activiteit geven… we waren toch wel even geschrokken. We hadden dit natuurlijk niet zien aankomen en waren hier ook niet op voorbereid. Gelukkig stonden we er met drie studenten voor en door onze koppen snel even samen te gooien en een staaltje improvisatie hebben we toch de activiteit tot een goed einde gebracht. Dit noem ik nu eens teamwork! De kinderen waren enthousiast en de juffen tevreden, meer moet je niet hebben voor een geslaagde activiteit. (4.4. zich flexibel opstellen, 4.6. creativiteit tonen, 4.8. zich handhaven in stressvolle situaties, 4.2. samenwerken en netwerken)

De rest van de voormiddag hebben we nog tijd gehad om verder te observeren. Net zoals in de stad is ook hier alles productgericht. Versjes vanbuiten leren, liedjes uit het hoofd kennen,…

De schoolomgeving is zoals verwacht heel groen. De klassen in het kleuter zijn klein, weinig en geen gevarieerde materialen.

Wat je hier bij de kinderen wel zag was een communicatie drempel. Veel kinderen spraken geen Nederlands, en begrijpen het ook niet. Ze spreken zo goed als allemaal hun moedertaal. Wat het moeilijk maakte voor ons om te communiceren. Dit hebben we ook gemerkt tijdens onze activiteit. Alle spelen hebben we zo eenvoudig mogelijk gehouden, de uitleg zo veel mogelijk beperken, een vooral veel mimiek en non-verbaal gedrag gebruiken. (2.2. culturele flexibiliteit)

De afspraak is dat alle kinderen les krijgen in het Nederlands, maar omdat ze thuis wel hun moedertaal spreken is het vaak een probleem.

Wat ik in de stad minder als een probleem ervaar.

Wat mij ook is bijgebleven is het toiletbezoek. De kinderen gaan in een keurige rij naar buiten en gaan gewoon in het veldje naast de klas plassen. Meisjes aan die kant, jongens aan de andere kant. Daarna moesten ze allemaal verplicht hun handen wassen in een ton.

Na een bewogen voormiddag zijn we door het schoolhoofd terug naar onze hutten gebracht. Daar krijgen we nog een wonderschone rondleiding in het dorp, en konden we genieten van de natuur.

Dit is zeker een unieke ervaring die mij nog lang zal bijblijven, zowel het dorpje, als de natuur en het schooltje. Ik kijk alvast uit naar onze verdere binnenlandse tripjes!

Ook in de paasvakantie die 13 april start, blijf ik jullie op de hoogte houden van onze binnenlandse avonturen in the mighty jungle...

Tot dan!

Odi

Zoë